Month: May 2016

05/05/16: Βόλος: Ενημέρωση από την κινητοποίηση μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μόζας
Η ενημέρωση της Πρωτοβουλίας για την χθεσινή κινητοποίηση των μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης «Μόζας», όπως αναρτήθηκε σήμερα στο διαδίκτυο :

Από νωρίς το μεσημέρι της Τετάρτης 4 Μάη οι μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης «Μόζας» (4ο χλμ Βόλου-Λάρισας) κατέλαβαν την πύλη του στρατοπέδου. Κύριο αίτημά τους ήταν η βελτίωση τόσο της σίτισης όσο και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Πριν την έναρξη της φιλάνθρωπου εκκένωσης της κυβέρνησης στην Ειδομένη, στο σημείο βρισκόταν εγκλωβισμένοι περίπου 8500 μετανάστες.

Στην είδηση της εκκένωσης το βράδυ μεταξύ Τρίτης και Τετάρτης πάνω από 3000 άτομα διέφυγαν στα βουνά προκειμένου να γλυτώσουν. κάποιοι πιθανά έχουν περάσει τα σύνορα ήδη. Σε γενικές γραμμές κανείς δεν γνωρίζει για το αν ζουν ή όχι, πού βρίσκονται.

Η εκκένωση έγινε με fast track διαδικασίες. Μπουλντόζες κατέστρεφαν σκηνές όσων αρνούνταν να φύγουν.

Η επόμενη μέρα για τους μετανάστες που αρνούνται να φύγουν…

Την ίδια μέρα μεταφέρθηκαν περίπου 2000 μετανάστες έξω από Θεσσαλονίκη, στις αποθήκες «Φέσσα» στο Ωραιόκαστρο, στο παλιό εργοστάσιο της «Σόφτεξ» στο Κορδελιό και στις αποθήκες «Φράκαπορ» στη Σίνδο. Λιγότεροι μεταφέρθηκαν στο Κουτσόχερο Λάρισας και στη Νέα Καβάλα Κιλκίς.

Σε άθλιες συνθήκες χωρίς πόσιμο νερό, στοιβάχτηκαν σαν ζώα για σφαγή, σαν αγελάδες σε μονάδα παραγωγής…

Όμως για την οικονομία και την κυβέρνηση τα παραπάνω αοτελούν επιτυχία:

Η σιδηροδρομική γραμμή στην Ειδομένη ανοίγει τέλη της εβδομάδας, σύμφωνα με την διοίκηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Με κατάλληλη περίφραξη, θα διασφαλιστεί η κίνηση των εμπορευματικών τρένων.

Ο πρωθυπουργός μιλάει για επιτυχή -και χωρίς βία- επιχείρηση στην Ειδομένη που -όπως τόνισε- αποτελούσε μια «πληγή» στη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος.

Αβραμόπουλος: «είναι αλήθεια ότι αυτό που συντελέστηκε αυτές τις μέρες στην Ειδομένη είναι ένα ισχυρό μήνυμα προς ολόκληρη την Ευρώπη ότι με ανθρωπιά, με ευαισθησία αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να τύχουν φιλοξενίας και υποστήριξης, απαλείφοντας μια εικόνα που πραγματικά, όπως είχε λεχθεί στο παρελθόν, ήταν όνειδος για την Ευρώπη, για τον κόσμο, για την πολιτισμένη ανθρωπότητα».

Τώρα πλέον μετά από αυτό ο τραπεζίτης του Βελγίου μπορεί να απολαύσει το κρασί του χωρίς να φοβάται, και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ μπορεί επιτέλους να μπει σε πωλητήριο, τώρα που καθαρίστηκε από την ντροπή της Ειδομένης.

Η Αθήνα είχε συμφωνήσει να πουλήσει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και την διαχειρίστρια εταιρία της ROSCO. Η προθεσμία για πιθανούς επενδυτές να καταθέσουν τις τελικές προσφορές ήταν αρχικά τον Απρίλη, η οποία αναβλήθηκε δύο φορές, για τις 22 Ιούνη. (reuters)

Η φιλανθρωπία του φασισμού και ο φασισμός της φιλανθρωπίας: επιχείρηση εκκένωση Ειδομένης και πώληση ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

Πλανάται όποιος ακόμη πιστεύει πως η φιλανθρωπία σώζει ανθρώπους.  Η φιλανθρωπία σήμερα σώζει μονάχα κέρδη. Είναι ο φασισμός της φιλανθρωπίας που υπηρετεί τον καπιταλισμό στο ακέραιο. Η ίδια η κυβέρνηση έχει πανελλαδικά στήσει «ομάδες αλληλεγγλυης στους πρόσφυγες». Αν έχουν μοιράσει τρόφιμα, ρούχα και παιχνίδια στους μαντρωμένους. Αν έχουν βγει με φωτογραφίες και δελτία τύπου σαν κράχτες της φιλανθρωπίας τους. Η μητροπόλεις το ίδιο. Οι φασίστες το ίδιο. Αποδέχονται μόνο συριακές οικογένειες οι τελευταίοι…Οι δήμοι, οι μκο, οι περιφέρειες. Όλοι δάκρυσαν και τρέξαν να μοιράσουν πράγματα στους μετανάστες. Με κοστούμια ή χωρίς, τρέξαν να πατήσουν πάνω στο δρόμο που άνοιξαν οι χιλιάδες αλληλέγγυοι και να προβάλλουν την υπέρμετρη φιλανθρωπία τους, ως συγκινητική βιτρίνα στον εγκλεισμό και την απέλαση.

Αν δεν είναι βία να βλέπεις μια μπουλντόζα να σου διαλύει τη σκηνή κι ένα γκλομπ μπάτσου έτοιμο να ανοίξει το κεφάλι του παιδιού σου, αν δεν υποταχτείς στην εντολή της κυβέρνησης που σε θέλει μαντρωμένο και σκλάβο, τι είναι;

Στην Τουρκία τα ανήλικα παιδιά των μεταναστών καθημερινά μεταφέρονται με βανάκια από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε εργοστάσια, δουλεύοντας πολλές ώρες για απειροελάχιστα χρήματα. Στην Τουρκία τα πράγματα γίνονται ας πούμε, πιο απροκάλυπτα. Ο καπιταλισμός εκεί δεν κρύβει την καταστολή και τον φασισμό του, αντίθετα τα υπενθυμίζει διαρκώς. Εδώ – δύση ντε – χρειάζεται ένα πιο κομψό σερβίρισμα, πιο φιλάνθρωπο.

Φιλελεύθερος και φιλάνθρωπος, ορισμοί επικίνδυνων φιλιών για την ελευθερία και τον άνθρωπο, επικίνδυνες καθότι λίγες από τις πολλές μάσκες του φασισμού.

Ο τηλεθεατής που ακόμη ψάχνει πότε του φόρεσαν τόσα μνημονιακά μέτρα μες στην σύγχιση ελάχιστα αντιλήφθηκε τι συνέβη στην Ειδομένη και γιατί. Το ίδιο ελάχιστα έχει αντιληφθεί και οτιδήποτε άλλο του έχουν επιβάλλει στην ζωή του. Το μυαλό του κινούν σαν μαριονέτα τα μέσα – όπλα της κυριαρχίας. Η τηλεόραση, τα αφεντικά, οι ρουφιάνοι συνάδελφοι, ο γείτονας με το ξυρισμένο κεφάλι, το σχολείο, τα δελτία ειδήσεων, τα ραδιόφωνα. Περικυκλωμένος, ζαλισμένος και χωρίς καν να το ξέρει υποταγμένος. Γιατί τον δίδαξαν πως ζει σε έναν ελεύθερο κόσμο, αλλά ποτέ δεν του δίδαξαν πώς να είναι ελεύθερος.

Έτσι δεν θα εξεγερθεί για την Ειδομένη ούτε για το ασφαλιστικό, όσο καταπίνει την κυρίαρχη προπαγάνδα με τις όμορφες λέξεις΄. Σωστό, λάθος, φιλανθρωπία, πολιτισμένος, Ευρώπη, ανάπτυξη…

Αμάσητη θα αναπαράγει και την τακτική της περιθωριοποίησης του μιάσματος από την αγέλη. Την απομάκρυνση ως το ξένο και ανεπιθύμητο από το κοινωνικό σύνολο, οποιουδήποτε διαταράσσει την νοικοκυρεμένη «γαλήνη», των πολιτισμένων, των καθωσπρέπει, των σκλάβων της κυριαρχίας, τα στρατηγικά σχέδια της ίδιας της κυριαρχίας. Μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αγωνιστές σε κελιά ή διωκόμενοι, μετανάστες εργασιακοί σκλάβοι, οροθετικές σε διαπόμπευση, στρατιωτάκια που ξέφυγαν από τις στοιχισμένες σειρές πρέπει να απομονώνονται μην επηρρεάσουν κι άλλους. Αλλιώς γρανάζι δεν γυρνά…

vforvolos

Αυτά τα hotspot μπήκαν για πρώτη φορά στο τραπέζι τον Ιούνιο του 2015

ή, όπως ο Ευρωπαίος Επίτροπος το έθεσε:

«Έχω προσπαθήσει για περισσότερο από πέντε μήνες

να εξηγήσω τι είναι αυτό το hotspot».

Και η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για πολυμορφικού τύπου στρατόπεδα που θα πρέπει να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες -όχι βέβαια των προσφύγων και των μεταναστών αλλά- των κυρίαρχων με την ιεράρχηση των συμφερόντων έτσι όπως αυτή προκύπτει από την ιεραρχία ισχύος. Αυτός είναι και ο λόγος της «αφαιρετικής τους ταυτότητας». Η νομική θολούρα του όλου συστήματος δημιουργεί [όπως το έθεσε η ερευνήτρια νομικών θεμάτων Iside Gjergji] ένα είδος «προγραμματισμένου χάους», έναν «ασαφή νομικά και διαδικαστικά χώρο, έτσι ώστε οι ίδιες αυθαίρετες αποφάσεις μπορούν να συνεχίσουν να επιβάλλονται».

Δεν είναι τυχαίο ότι παράλληλα με αυτή τη διαδικασία γίνεται ήδη λόγος για την στρατιωτικοποίηση της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Με ανθρωπιστική προμετωπίδα την επιχείρηση διάσωσης Mare Nostrum στη Μεσόγειο, παράλληλα με τη διάσωση προσφύγων και μεταναστών, άρχισε να μην γίνεται διακριτή η ευθύνη μεταξύ του πολιτικού και του στρατιωτικού προσωπικού. Έτσι, η στρατιωτική παρουσία νομιμοποιήθηκε και αποτελεί σήμερα πυλώνα στην χάραξη της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής. Αυτή είναι η λεγόμενη «παθητική στρατιωτικοποίηση» η οποία στα μέρη μας πραγματώνεται με την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο επίπεδο στρατιωτικοποίησης το οποίο αφορά στη σχέση της στρατιωτικής βιομηχανίας με τα κέντρα που χαράζουν πολιτική. «Πρόκειται για μια σχέση που δημιουργείται σε βάθος χρόνου, προ δεκαετίας, είναι μια σχέση συνδιαλλαγής και διαπλοκής μεταξύ των οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων και των εκπροσώπων τους, και των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών, οι οποίοι ζούνε και ασκούνε πολιτική σε έναν χώρο που βρίσκεται μακριά από τον διαρκή έλεγχο των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που περιγράφεται και από τον όρο «έλλειμμα δημοκρατίας» στον οποίο αναφέρονται διάφοροι όταν μιλούν για την ΕΕ. Οι κερδισμένοι σε αυτήν την ιστορία είναι δύο: οι πολιτικοί και η βιομηχανία». [Απόστολος Φωτιάδης, 2016]

Γεωπολιτικά παιχνίδια, στρατιωτικοποίηση των συνόρων αλλά και διαπλεκόμενα κυριαρχικά συμφέροντα είναι τα ίδια ακριβώς αίτια που δημιούργησαν και δημιουργούν τον πόλεμο, τα ίδια που κάθε φορά έρχονται να διαχειριστούν «ειρηνικά» τις συνέπειες. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε; Αν ο ανθρωπισμός ήταν το κίνητρο της παγκόσμιας κυριαρχίας δεν θα χρειαζόταν να γίνει πόλεμος έτσι ώστε να υπάρχει και ανάγκη διαχείρισης των συνεπειών του.

Στο ίδιο ακριβώς σκεπτικό κινήθηκε και η σχετική συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας. Η Τουρκία κρίθηκε ως ασφαλής χώρα τη στιγμή που οι αιτήσεις ασύλου τούρκων προς χώρες της ΕΕ είναι πέντε φορές περισσότερες από οποιαδήποτε χώρα των Βαλκανίων. Η κατάσταση στην ανατολική Τουρκία είναι έκρυθμη με σημείο αναφοράς το κουρδικό ζήτημα και, φυσικά, έχουν υπάρξει αναφορές που τεκμηριώνουν εξευτελιστικές και απάνθρωπες συνθήκες ακόμα και βασανιστήρια σε βάρος των αιτούντων άσυλο που τελούν υπό κράτηση στην Τουρκία. Όσον αφορά τα εκατομμύρια των προσφύγων που «φιλοξενούνται» στα στρατόπεδα κοντά στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία «μαραίνονται σε συνθήκες φυλακής κάτω από συνεχή έλεγχο, διαχωρισμό και καθυπόταξη, με τη ζωή τους παγωμένη στον χρόνο, αντιμέτωποι με την έλλειψη ασφάλειας και πρόσβασης σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, και την αβεβαιότητα για το μέλλον τους. Το HRW σημειώνει ότι η υπηρεσία τροφίμων του ΟΗΕ ανακοίνωσε νωρίτερα φέτος ότι αναγκάστηκε να αποσυρθεί από 9 στρατόπεδα προσφύγων, λόγω οικονομικής ανεπάρκειας. Ωστόσο, οι περισσότεροι πρόσφυγες στην Τουρκία δεν βρίσκονται καν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, αλλά σε πόλεις της Τουρκίας όπου στερούνται συστηματικής υποστήριξης και πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης και εργασίας».

Είναι γεγονός ότι η διαταξικότητα που χαρακτηρίζει το «προσφυγικό φαινόμενο» δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αφού οι πρόσφυγες ανεξάρτητα από τις ταξικές τους καταβολές κινούνται προς μια αναπόφευκτη προλεταριοποίησή τους. Και όχι μόνο στις χώρες προορισμού αλλά και στην ενδιάμεση κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι «τα εργοστάσια παραγωγής ρούχων και κυρίως επώνυμων ρούχων στην περιοχή του Οτογκάρ της Σμύρνης, περίπου 10 χιλιόμετρα έξω από τη μεγαλούπολη, προσλαμβάνουν παιδιά πρόσφυγες –που δουλεύουν 10 με 12 ώρες τη μέρα συναρμολογώντας τμήματα των πανάκριβων ρούχων που στη συνέχεια θα καταναλωθούν στην Ευρώπη– με αμοιβή έξι με οκτώ ευρώ τη μέρα. Σε περίπτωση μηνιαίας απασχόλησης αυτή παρέχεται έναντι 600 με 800 λιρών Τουρκίας, για 10-12 ώρες δουλειάς καθημερινά, 30 μέρες το μήνα, χωρίς καν μια μέρα ανάπαυσης. Αυτή η «σίγουρη» μηνιαία απασχόληση κατεβάζει το μεροκάματο και στα έξι ευρώ» [ΑΜΕ-ΜΠΕ]

Στα ημέτερα εδάφη, ο τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος προσπάθησε -και προσπαθεί- να κλείσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στα στρατόπεδα -υποταγμένους στην ευέλικτη θεσμική «νομική θολούρα» της ευρωπαϊκής αντιμεταναστευτικής πολιτικής- δεν είναι άλλος από τον εκβιασμό των «χαρτιών»: οι αιτήσεις ασύλου θα γίνονται δεκτές μόνο μέσα από τα στρατόπεδα «φιλοξενίας». Τα στρατόπεδα αυτά, πιστά στην λειτουργική πολυμορφικότητα των κυριαρχικών συμφερόντων, είτε είναι ήδη κλειστού τύπου με τους μετανάστες έγκλειστους είτε είναι ανοιχτού τύπου με τέτοια υποδομή, ωστόσο, ώστε να μπορούν να κλείσουν ανά πάσα στιγμή.

Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έχουν αρχίσει σιγά σιγά να συνειδητοποιούν ότι αρκετοί από αυτούς πρόκειται να μείνουν στην ελλάδα για άγνωστο χρονικό διάστημα, όπως επίσης, ότι, με αυθαίρετα κριτήρια, αρκετοί από αυτούς πρόκειται να απελαθούν. Ένας και πάλι άγνωστος αριθμός, μικρός, ωστόσο, ως θεσμικό άλλοθι, θα «μετεγκατασταθεί» σε κάποια χώρα της Ε.Ε. χωρίς να δίνεται κανένα πρότερο σχετικό εχέγγυο από κάθε άποψη.

Ο Πειραιάς και η Ειδομένη αποψιλώνονται αργά και σταθερά για να παραδοθούν στην κυρίαρχη κανονικότητα. Στη Λάρισα πρόσφυγες παρεμβαίνουν στο δημοτικό συμβούλιο κουβαλώντας μαζί τους φίδια και σκορπιούς που ζουν μαζί τους στο ανοιχτό «φιλόξενο» στρατόπεδό τους και στις Θερμοπύλες αρχίζουν ήδη να καλλιεργούν τη γη για να αντεπεξέλθουν στην επιβιοτική τους αθλιότητα. Την ίδια ώρα στο κλειστό στρατόπεδο στη Μόρια της Λέσβου ζουν 4.000 άτομα σε 700 κρεβάτια και στο Βαθύ της Σάμου 751 άτομα σε 250 κρεβάτια. Στα κλειστά στρατόπεδα υπάρχει επιπλέον σοβαρό ζήτημα αφού κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τη σωματική ακεραιότητα των εγκλείστων καθώς οι άθλιες συνθήκες πυροδοτούν αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ τους. Από κάθε άποψη, η εξαθλίωση είναι δεδομένη και οι πρόσφυγες και μετανάστες προς το παρόν δείχνουν ανήμποροι να αλλάξουν αυτή τη συνθήκη παρά τις σποραδικές απεργίες πείνας. Ο φόβος της εξέγερσης, βέβαια, είναι πάντα υπαρκτός γι’ αυτό και το μέλημα της κρατικής πολιτικής είναι -πέρα από την διασπορά των προσφύγων και των μεταναστών σε μικρές, κοινωνικά περιθωριοποιημένες και πάντα ελέγξιμες εστίες- η οργή, σε κάθε ενδεχόμενο, να εκτονώνεται κεντρομόλα προς το εσωτερικό των προσφυγικών σχέσεων κι όχι φυγόκεντρα ενάντια στις συνθήκες στρατωνισμού.

Ο τρόπος με τον οποίο έχουν στηθεί και στήνονται τα στρατόπεδα «φιλοξενίας» προσφύγων και μεταναστών είναι τέτοιος ώστε να μην ενοχλείται η… κανονικότητα του εθνικού κορμού. Έτσι, από απόσταση, είναι διαχειρίσιμος τόσο ο έκδηλος κοινωνικός συντηρητισμός όσο και ο φαντασιακός του αντίποδας, αυτός της ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Από τη μία, οι φασίστες, οι ακροδεξιοί και οι δεξιοί μπορούν να ενεργοποιούν κάθε είδους μυθοπλαστική ρατσιστική προπαγάνδα προκειμένου να αναπαράγεται ο έρπων μισανθρωπισμός (ως απότοκο της γενικευμένης κουλτούρας της ακραίας εξατομίκευσης και του κοινωνικού ανταγωνισμού) και από την άλλη, η αριστερά κατασιγάζει τόσο τον μικροαστικό χυλό όσο και την από απόσταση αλληλεγγύη αφού οι «φορείς» της φροντίζουν να μαζεύουν αγαθά και να τα διανέμουν οι ίδιοι σε πρόσφυγες και μετανάστες -χωρίς να ενεργοποιείται η φυσική επαφή που θα αποτελούσε και την αυθεντική πραγμάτωση της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Έτσι, με διαχωρισμένους τους πρόσφυγες και μετανάστες από τις υποτελείς τάξεις του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού μπορεί να ενεργοποιείται η κάθε είδους πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση. Από τους πολιτικούς χειρισμούς ως διαρκή πραγμάτωση της αντιμεταναστευτικής -είτε με δεξιό είτε με αριστερό πρόσημο – εθνοκρατικής πολιτικής έως τις ΜΚΟ ως θεσμική υποκατάσταση -με τους χειρότερους όρους- των όποιων αποθεμάτων της κοινωνικής ευαισθησίας και τα ΜΜΕ ως εργαλείων χειραγώγησης των κοινωνικών κριτηρίων, οι διαμεσολαβήσεις συγκροτούν μια κυρίαρχη αφήγηση για την «προσφυγική κρίση», μια επιτελεστική προσέγγιση που πρέπει να επιβεβαιώνει διαρκώς την κοινωνική συνεκτικότητα στη βάση των εθνοκρατικών ιδεωδών.

Η άρση των διαχωρισμών και η παρεπόμενη ακύρωση των πολιτικών και κοινωνικών διαμεσολαβήσεων, η καταστροφή των συρματοπλεγμάτων, το έμπρακτο μπλοκάρισμα κάθε έκφρασης του κοινωνικού συντηρητισμού και η επίθεση στα εθνοκρατικά ιδεώδη αποτελούν χαρακτηριστικά της εκ των ων ουκ άνευ διαρκούς πραγμάτωσης της ριζοσπαστικής απελευθερωτικής αλληλεγγύης.

πτέρυγα Κ

provo

Όπως ήταν αναμενόμενο λόγω θέσης, μέσα στο καλοκαίρι που μας πέρασε, οι σύντροφοι και συντρόφισσες της ομάδας «Μουσαφεράτ» από τη Λέσβο είχαν πολλές δυσάρεστες, αλλά διδακτικές εμπειρίες. Μέσα στα κείμενα και τις ιδέες που τους προέκυψαν ήταν και ένα με τίτλο «Περί Μεταναστών και Προσφύγων». Εκεί οι Μουσαφεράτ επισημαίνουν -απολύτως ορθά κατά τη γνώμη μας- ότι η διάκριση μεταξύ «μετανάστη» και «πρόσφυγα» είναι στην πραγματικότητα μια διαδικασία διαχωρισμού σε «καλούς» και «κακούς» και αποκλεισμού των «κακών». Και συνεχίζουν υποστηρίζοντας ότι τέτοιοι διαχωρισμοί δεν ταιριάζουν στο ανταγωνιστικό κίνημα. Πράγματι. Κι εμείς αυτό ακριβώς νομίζουμε και χαιρόμαστε που κάποιος το θέτει δημοσίως. Από την άλλη όμως, ένα ερώτημα μένει να πλανάται αναπάντητο: επιτέλους γιατί το ανταγωνιστικό κίνημα είναι τόσο επιρρεπές σε ιδέες και πράξεις που δεν του ταιριάζουν;

Αναμφισβήτητα, η γοητεία που ασκεί η έννοια του «πρόσφυγα» σε συγκεκριμένα κομμάτια της ελληνικής νεολαίας και κοινωνίας έχει ταξική υφή. Μην μπερδευτούμε εδώ – δεν εννοούμε ότι η γοητεία του «πρόσφυγα» προέρχεται από κάποιου είδους επιθυμία ταξικής αλληλεγγύης. Το ακριβώς αντίθετο. Η γοητεία του «πρόσφυγα» είναι ακριβώς ότι εξαφανίζει από το πεδίο οποιαδήποτε ιδέα ταξικής αλληλεγγύης.
Παράξενο κι αυτό ομολογουμένως. Πόσες φορές η γλώσσα αποδεικνύεται κόμπος άλυτος, κόμπος πολιτικός και ταξικός, ε; Χρειάζεται εδώ να κάνουμε άλλο ένα βήμα πίσω, σε μια άλλη παρεξηγημένη λέξη: αλληλεγγύη. Το λοιπόν, η λέξη «αλληλεγγύη» θα μας άρεσε ιδιαιτέρως αν δεν είχε φάει τόσο ύπουλο ξεχείλωμα. Στην κυριολεξία της, «αλληλεγγύη» σημαίνει οι όμοιοι να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον, ή καλύτερα, να αναγνωρίζουν την κοινότητά τους και να εκφράζουν αυτή την αναγνώριση μέσω αλληλοϋποστήριξης. Αλληλεγγύη δείχνουν οι μαθητές στο σχολείο όταν αρνούνται να υποδείξουν εκείνον που έκανε τη μαλακία. Αλληλεγγύη δείχνουν οι χουλιγκάνοι στο γήπεδο όταν φτιάχνουν ανθρώπινο τείχος για να μη μαζέψουν οι μπάτσοι αυτόν που έχουν βάλει στο μάτι. Αλληλεγγύη τα παλιά τα χρόνια έδειχναν οι εργάτες που δούλευαν προς τους απολυμένους και τους απεργούς από άλλες εταιρείες και κλάδους.
Η αλληλεγγύη με αυτή την έννοια, ήταν και είναι εξόχως ανησυχητική για κάθε εξουσία. Όχι βέβαια λόγω της ούτως ή άλλως πενιχρής βοήθειας που μπορούν να παράσχουν οι καταπιεσμένοι ο ένας στον άλλον μοιράζοντας τιποτένιους μισθούς την ώρα της απεργίας, τιποτένιες «διαγωγές κοσμίως» κατά τη διάρκεια της σχολικής τους ζωής, ή το αμφίβολο όφελος του να μη σε μαζέψουν κυριακάτικα οι μπάτσοι. Εκείνο που ανησυχεί κάθε εξουσία είναι ότι η πρακτική της αλληλεγγύης εμφανίζει τους καταπιεσμένους πρόθυμους, αλλά και αναγκασμένους, με τον ιδιαίτερο διπλό τρόπο που μόνο η κατάσταση του καταπιεσμένου καθιστά δυνατό, να προκρίνουν κάποια χαρακτηριστικά τους έναντι άλλων ως κοινά. Ότι ομάδες ανθρώπων αποδεικνύουν εμπράκτως ότι καταλαβαίνουν τον εαυτό τους βάσει αυτών που τους ενώνουν και όχι βάσει αυτών που τους χωρίζουν. Αυτό που κάνει την έννοια της αλληλεγγύης τόσο γοητευτική για εμάς και τόσο δυσάρεστη για τις εξουσίες είναι η συνείδηση κοινότητας και όχι η βοήθεια. Η πρακτική της ταξικής αλληλεγγύης σημαίνει την ύπαρξη μιας τάξης. Αυτό είναι το δυσάρεστο και αυτό είναι που πρέπει να αποφεύγεται, να τσακίζεται άμα τη εμφανίσει.
Σημειώστε εδώ ότι είναι ακριβώς η συμμετρία της αλληλοϋποστήριξης που καθιστά την αλληλεγγύη αλληλεγγύη. Η μαθητική ομερτά είναι ακριβώς μια υποστήριξη που μπορώ να αναμένω να δεχθώ αύριο με τη σειρά μου, είναι το είδος της υποστήριξης που αναγνωρίζω ότι μπορούν να μου παράσχουν οι όμοιοί μου. Από την άλλη μεριά, ένα κουλούρι από τον χορτάτο στον πεινασμένο, μια σκηνή κάμπινγκ από αυτόν που έχει σπίτι στον άστεγο, ένα ευρώ στον πρεζάκια από αυτόν που θέλει να ξεφορτωθεί τον πρεζάκια, ένα ορφανοτροφείο από την κυρία Βαρδινογιάννη στα ορφανά των εργατών της, ούτε κατά διάνοια δεν είναι αλληλεγγύη. Ο πρεζάκιας δεν θα δώσει ποτέ πίσω το ευρώ, η σκηνή του άστεγου θα σκιστεί και ο άστεγος θα θέλει κι άλλη, τα ορφανά, όταν μεγαλώσουν και γίνουν εργάτες, δεν θα φτιάξουν έναν οίκο ευγηρίας για την κυρία Βαρδινογιάννη. Αυτή η υλικά κραυγαλέα ασυμμετρία της «φιλανθρωπίας», ασυμμετρία τόσο σε σχέση με τις δυνατότητες του ευεργετούντος, όσο και με τις ανάγκες του ευεργετούμενου, δίνει επίσης ένα μήνυμα πολύ σημαντικότερο από την ίδια τη «φιλανθρωπία». Το μήνυμα είναι «δεν είμαστε ίδιοι, δεν θέλω να είμαστε ίδιοι, ευτυχώς που δεν είμαι σαν κι εσένα». Στην περίπτωση της κυρίας Βαρδινογιάννη και της τάξης της, σε αυτό το σημαντικό μήνυμα προστίθεται και ο γαλαξίας πολιτικών χρήσεων των ορφανοτροφείων, αλλά για τις ΜΚΟ θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Ξεκινήσαμε λοιπόν λέγοντας ότι η γοητεία που ασκεί η έννοια του «πρόσφυγα» σε συγκεκριμένα κομμάτια της ελληνικής νεολαίας και κοινωνίας έχει ταξική υφή. Γιατί επιτρέπει τη «βοήθεια» δίχως υποψία εγγύτητας και κοινότητας. Γιατί ξαλαφρώνει από κάθε υπόνοια ομοιότητας με τον ευεργετούμενο. Γιατί επιτρέπει, όχι τόσο τη «βοήθεια», όσο μια δήλωση σεβασμού των ταξικών διαχωρισμών. «Δεν είμαστε ίδιοι, δεν θα γίνουμε ποτέ ίδιοι, Θεός φυλάξοι που μπορεί να φανταστούμε ότι θα γίνουμε ίδιοι». Αυτό φωνάζει η έννοια του «πρόσφυγα».
Τα κομμάτια της ελληνικής νεολαίας και της ελληνικής κοινωνίας που γοητεύονται από την έννοια του «πρόσφυγα» και της «φιλανθρωπίας», κατά βάση γοητεύονται από την ευκολία με την οποία μπορούν να τα «έχουν καλά με τον εαυτό τους» και ταυτόχρονα να δηλώνουν την πλήρη απουσία σχέσεων με την εργατική τάξη, πράγμα που άλλωστε έχουν ήδη φέρει εις πέρας μια χαρά, τόσο στη θεωρία, όσο και στην πράξη. Είναι άλλωστε γι’ αυτό ακριβώς που οι σχέσεις με τη δεύτερη γενιά των μεταναστών τους απασχολούν πολύ λιγότερο. Α, ετούτοι εδώ σίγουρα δεν μπορούν να καταταχθούν στους «πρόσφυγες»! Είναι πολύ συνειδητοί, πολύ πονηρεμένοι και εν πάση περιπτώσει πολύ ενταγμένοι στην ελληνική κοινωνία για να δεχθούν με ευγνωμοσύνη το θέαμα της φιλανθρωπίας μας. Έχουν απαιτήσεις, ζητούν εκείνο που ζητούν οι άτακτοι μαθητές, οι κυνηγημένοι χουλιγκάνοι και οι απεργοί εργάτες: δήλωση ομοιότητας – να ζεις στα ίδια σπίτια, να πηγαίνεις στα ίδια σχολεία, να δουλεύεις στις ίδιες δουλειές, να φοράς τα ίδια ρούχα και να σε κυνηγάνε οι ίδιοι μπάτσοι. Εντάξει, ίσως να κάνουν ένα σκόντο στον τομέα του να έχεις και τα ίδια χαρτιά, αλλά όπως και να ‘χει, με ετούτους εδώ η αλληλεγγύη είναι πολύ πιο δύσκολη• καταλαβαίνετε: είναι πιο δύσκολη γιατί είναι ταξική.
Το ανταγωνιστικό κίνημα αποδεικνύεται τόσο επιρρεπές σε ιδέες και πρακτικές που δεν του ταιριάζουν, ακριβώς γιατί αυτές οι ιδέες και οι πρακτικές κατά βάθος ταιριάζουν μια χαρά σε μεγάλα και ομιλητικά κομμάτια του. Σε ανθρώπους της μεσαίας τάξης που απλά δεν μισούν την τάξη τους όσο θα ‘πρεπε. Είναι λογική αυτή η απουσία επαρκούς μίσους: το μίσος για την τάξη τους ουδέποτε υπήρξε προαπαιτούμενο της ένταξής τους στο ανταγωνιστικό κίνημα. Αλλά είναι και βλαβερή. Το πόσο ακριβώς βλαβερή, το βλέπουμε στην ντροπιαστική ευκολία με την οποία ο «πρόσφυγας» αντικαθιστά τον εργάτη, η «ταυτότητα» αντικαθιστά την κοινωνική τάξη και η φιλανθρωπία αντικαθιστά την ταξική αλληλεγγύη. Τελικά στην ξέγνοιαστη ευκολία με την οποία το ανταγωνιστικό κίνημα επιζητεί να αντικαταστήσει τις ΜΚΟ. Και αυτή είναι μόνο η κραυγαλέα σκοπιά της βλαβερότητας του ζητήματος. Γιατί είναι πολύ πιθανό, και μπορεί κανείς περί αυτού να κοιτάξει τη στήλη «Περίπτερο» σε αυτό εδώ το τεύχος, ο «πρόσφυγας», από τη σκοπιά του ελληνικού κράτους, να είναι απλά το άλλο όνομα του «συριακού ζητήματος» (άλλωστε όλοι οι «πρόσφυγες» είναι «Σύριοι» – ή κάνουμε λάθος;).
Έτσι είναι η καπιταλιστική κρίση συντρόφισσες και σύντροφοι – έχει λούμπες παντού, τόσες που όλοι οι πρόθυμοι χωράνε. Για τους υπόλοιπους βέβαια, τα πράγματα είναι μάλλον εύκολα. Δεν χρειάζεται να εντρυφήσουμε στο θέμα ΜΚΟ ή στο θέμα «διάλυση της Μέσης Ανατολής» για να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Αρκεί να κάνουμε αυτό που θα ‘πρεπε να ξέρουμε καλύτερα απ’ όλα: να διαλέγουμε τα έργα και τα λόγια μας έτσι που να τείνουν προς την ταξική αλληλεγγύη και όχι προς τη φιλανθρωπία. Προς την κοινότητα και όχι προς τον διαχωρισμό. Προς την ομερτά των κακών μαθητών και όχι προς την υστερόβουλη συγκατάβαση της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Μπορεί βέβαια ακόμη και αυτό να είναι τελικά πιο δύσκολο απ’ ό,τι φαίνεται. Γιατί η επιδίωξη της κοινότητας έχει μια δύσκολη προϋπόθεση -πρέπει να γνωρίζεις, ή έστω να νιώθεις καλά τι ακριβώς είσαι ο ίδιος για να βρεις τους ομοίους σου.

indymedia

Bulgaria has returned dozens of migrants detained aboard a freight train from Greece back to its southern neighbor.

The migrants returned on May 29 included 56 Afghans. It was the first time Bulgaria had deported migrants to Greece.

A separate group of some 40 Syrians and Iraqis detained on May 28 were expected to be deported at a later date.

The migrants were all detained on May 28 in what was the largest number of people caught trying to enter the Eastern European country since the start of the migrant crisis.

Η Βουλγαρία επαναπροώθησε 56 μετανάστες με τρένο στην Ελλάδα στις 29 Μαΐου. Μια ξεχωριστή ομάδα 40 Σύριων και Ιρακινών κρατούνταν ως τις 28 Μαΐου και αναμένεται να επαναπροωθηθούν τις επόμενες μέρες. Πρόκειται για μετανάστες που προσπάθησαν να περάσουν τα ελληνικά σύνορα.

rferl.mobi

Κυκλοφόρησε η αραβόφωνη Άπατρις σε 15.000 φύλλα

Περιεχόμενα:

• H Ευρώπη θέλει μόνο τα εργατικά χέρια που χρειάζεται
• Τα συρματοπλέγματα της Ειδομένης είναι το αληθινό πρόσωπο της Ευρώπης
• Κανένας μόνος
• Hotspots: Μακριά από τα μάτια του κόσμου
• Η Βαλκανική οδός
• Οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα
• Σαναά Ταλέμπ
• Καλωσήρθατε στην Ελλάδα της κρίσης, της φτώχειας αλλά και της αλληλεγγύης

(τις επόμενες μέρες θα ανέβει αρχείο με τα κειμενα στα ελληνικά)

Ολόκληρη η εφημερίδα στα αραβικά: https://issuu.com/apatrisinternational/docs/aparab1-webdraft